Karmienie piersią w praktyce

Pisałam już ten post parę dni temu, ale komputer mi się zawiesił i straciłam wszystko :-/ Muszę pisać od nowa. No nic...

W czasie ciąży znałam karmienie piersią - z teorii. Terminy - zator, nawał, siara itd były mi znane.
No i fajnie. Ale jak się to miało do rzeczywistości? A no nijak... Ale od początku...

Tuż po porodzie starałam się przystawić Jarusia do piersi, ale Leluś leżał wtedy na moim brzuchu, także nie była to zbyt komfortowa pozycja do karmienia. Próbowałam, ale tylko na próbach się skończyło. Z resztą nie mogłam się wtedy za bardzo skupić, ponieważ bolało mnie zszywane w tym samym momencie krocze (dostałam to znieczulenie, czy nie?!?!?!).
Na szczęście później moja położna pomogła mi przystawić Malucha do piersi. Zassał się ładnie, popił trochę. Sielanka.

 

Niestety jeszcze tego samego dnia po porodzie (rodziłam ok 1 w nocy) zostałam sama.
Miałam problem z przystawieniem Synka do piersi - Mały płakał w niebo głosy, a ja z tej całej bezsilności kliknęłam "magiczny" przycisk aby wezwać pielęgniarkę.
Przyszło babsko (inaczej się nie da... no dobra - da się, ale mniej cenzuralnie...), nakrzyczało na mnie że "co pani opatula tak to dziecko?" (a skąd niby miałam wiedzieć że do karmienia maleństwo nie lubi być opatulone?), wzięła mojego cyca dość mocno i brutalnie wcisnęła Jarusiowi do buzi. Wychodząc powiedziała jeszcze że "Do dziecka trzeba mówić!" (pierwszy raz mnie na oczy widziała - skąd wie że nie mówię do dziecka?). Stwierdziłam że będę miła - chociażby po to żeby zrobiło jej się głupio. Powiedziałam tylko "No widzi Pani... czasem takie proste rady są tak bardzo przydatne". Ale nie. To jej nie przełamało. Nadal zimna jak lud, w dodatku - muchy w nosie, kij w du... Wyszła.

Był też kryzys. Mleka nie było. Musiałam podać Małemu mleko modyfikowane (po którym bolał go brzuszek). Na szczęście dwie saszetki herbatki na laktacje, przystawianie dziecka do piersi oraz stymulowanie laktatorem przyniosło efekty - mleko się pojawiło.
Pierwsze dni karmienia były bolesne. Sutki nie były przyzwyczajone do ssania, Maluch nie potrafił jeszcze tak sprawnie ssać, także sutki bolały. Bolały jak jasna cholera. Dlaczego nikt mi nie powiedział że to boli aż tak? Ale to było nic... jak się później okazało, bo...

...Podczas pobytu w szpitalu gdy Leluś był na innym piętrze niż ja pod opieką pielęgniarek chodziłam karmić, oraz odciągałam pokarm, bo Jaruś jadł częściej niż co 3 godziny, a nie chciałam aby pielęgniarki podawały mu mm (nie byłam tam non stop, ponieważ jednak musiałam jeść i korzystać z łazienki, a co chwilę nie mogłam się kręcić, ponieważ oddział był zamknięty, musiałam dzwonić domofonem, a to wyraźnie nie podobało się pielęgniarką bo musiały otwierać). Pewnego razu odciągałam pokarm w nocy. Byłam tak zmęczona, tak wyczerpana, że robiłam to na wpół śpiąco, w ciemnościach. Nagle, po dłuższej chwili odciągania zauważyłam że mleko w butelce wygląda dziwnie. Jest takie ciemne, chyba czerwone. Zapaliłam światło. Krew, dużo krwi. Wyłączyłam laktator. Okazało się że pękł mi sutek, prawie na pół... Byłam tak padnięta, że chyba źle przystawiłam laktator. Nawet nie poczułam bólu... Ból przyszedł dopiero później...  Przez tą całą sytuację zaczęłam bać się laktatora. Panicznie. Gdy przystawiałam go do piersi, to mijało sporo czasu zanim zmusiłam się aby włączyć urządzenie. Aż w końcu zablokowałam się psychicznie i odciąganie laktatorem przestało być skuteczne. O wiele szybciej mi idzie odciąganie ręczne. Tak też robię gdy muszę...

A sutek? Sutek goił się długo, w końcu nadal musiałam karmić piersią. Powstający strupek prawdopodobnie zaczopował kanalik mleczny, no i... zrobił się zator. Pierś czerwona, gorąca, twarda, no i gorączka idąca w górę. Paracetamol poszedł w ruch. Do tego: odciąganie (ręczne), masowanie, okłady, przykładanie kapusty (już chyba nigdy nie tknę gołąbków... przez ten smród kapusty), ciepły prysznic na pierś przed karmieniem i zimny po karmieniu. Niestety wszystko trwało zbyt długo i konieczne było podanie antybiotyku. Ale nadal karmiłam. Nadal twardo karmiłam piersią.

Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze to, że... należę do tych kobiet, które odczuwają gromadzenie się pokarmu. Odczuwają w mało przyjemny sposób. Czuję wtedy mrowienie, swędzenie, sama nie wiem co... Ciężko to opisać. Tak jakby do kanalików wlewał się wrzątek lub lodowata woda, a nie mleko... Ciężko to opisać. Na szczęście chyba to uczucie powoli zanika.

A niedawno piersi miały nową przygodę. Pleśniawki. Piersi zaraziły się pleśniawkami, a właściwie bakteriami tworzącymi pleśniawki. Wokół sutków powstała czerwona, swędząca, bolesna otoczka. No i znowu antybiotyk - ten sam co dla Małego. Jarusiowi pleśniawki już zniknęły, ale ja nadal walczę z piersiami... To zakażenie było dla mnie przypomnieniem bólu z pierwszych dni karmienia...

No... Także tyle przeszły moje piersi. Było ciężko. Na prawdę rozumiem osoby, które wybrały karmienie mm. Dużo łatwiej, wygodniej, no i ... nie oszukujmy się - bez wyrzeczeń. Rozumiem, ale nie pochwalam. Nadal zamierzam karmić piersią - to się nie zmieniło. Karmię i karmić będę. O!

A jak było u Was? Jaka jest Wasza 'piersiowa' historia? Czy tylko ja miałam takie "przygody"?