SŁODYCZE - tak czy nie?

Decyzja o dawaniu dziecku słodyczy to moim zdaniem indywidualna sprawa. Ja wyrażę tylko i wyłącznie swoją opinię, a właściwie teorię... Możecie się zgodzić albo nie. Ale pamiętajcie - musicie przeczytać do końca, aby mnie źle nie zrozumieć.

To naturalne, że mały człowiek lubi słodkie, jest to najlepiej przyjmowany smak. Gorzkie lub inne smaki odbieramy gorzej, ponieważ mogą one wskazywać na to, że produkt jest nieświeży lub zepsuty. Po prostu intuicyjnie wolimy słodkie, tak już mamy i tyle. Oczywiście - są dorośli którzy twierdzą że nie lubią słodkiego. Ja do końca w to nie wierzę, ale badaczem nie jestem, z resztą można w sobie wypracować pewne upodobania - siła sugestii (lub raczej autosugestii) jest bardzo duża. Nieważne. W każdym razie dzieci przeważnie lubią słodkie, to fakt, niezaprzeczalny.

  

(zdjęcie pochodzi ze strony: klik)

Niestety słodycze to puste kalorie, które nie dostarczają żadnych wartości odżywczych, są przyczyną próchnicy, nadwagi i nie tylko.

Więc dawać słodycze, czy nie dawać?

Moim zdaniem trzeba zachować równowagę.

Bo co zrobimy jeżeli zabronimy w ogóle?
Dziecko zobaczy, że rówieśnicy jedzą słodycze, że nawet niektórzy dorośli je jedzą, w takim razie bardzo prawdopodobne, że będzie wojna. A po co sobie życie utrudniać? I najprawdopodobniej w końcu, prędzej czy później przyjdzie czas bunt. "Rodzice mi zabraniają? Ale mam swoje kieszonkowe, więc zjem wszystkie słodycze świata". I nadwaga lub (np. przy szybkiej przemianie materii) w najlepszym przypadku anemia...
Bo czy dziecko które najadło się masy słodyczy będzie chciało zjeść obiad? No raczej nie. Zostanie pozbawione witamin i innych mikroelementów. Dalej może być już tylko gorzej, bo mogą się pojawić napady wilczego głodu, oraz zaburzenia odżywiania takie jak bulimia czy anoreksja.

Więc pozwalać?
Moim zdaniem tak. Ale z umiarem.

Nie jestem za tym, aby słodycze były prezentami. Ale niestety podejrzewam, że nie wywalczę tego aby rodzina nie dawała dziecku prezentu w postaci słodyczy.
W każdym razie na pewno bym nie chciała, aby prezenty były nagrodami ("Dostałem 5 więc należą mi się wielkie lody") lub kartami przetargowymi ("Jak posprzątasz pokój to dostaniesz lizaka"). Co to, to nie! Nad tym będę pracowała i o to będę walczyła w naszej rodzinie.
Postaram się także dopilnować, aby słodycze nie były pocieszaczem. No bo niestety, czasem pełnią taką funkcję w życiu niektórych ludzi ("Mam kiepski dzień, kiepski humor, to zjem czekoladę...").

Co zamierzam?
Planuję podawać Jarusiowi słodycze codziennie, ale w małych ilościach, po obiedzie. Będzie to np. batonik. Pojawią się także zdrowe przekąski takie jak owoce, musli, przeciery, musy, koktajle i inne desery domowej roboty, oraz przy okazji przyjęć - ciasta.

Widziałam podobny system u pewnej rodziny i myślę że to działa. Z jednej strony dziecko dostaje codziennie coś słodkiego, także nie czuje się pokrzywdzone. Z drugiej zaś nie opycha się bez opamiętania, wszystko jest kontrolowane przez rodzica.
W późniejszym okresie myślę że w domu mogłaby być szafka pełna słodyczy, a Maluch nie rzucałby się na nią jak na wodę na pustyni i nie jadłby wszystkiego na raz. Bo i taki przykład mam w swoim otoczeniu. Po prostu gdy człowiek ma coś na co dzień, to nie ciągnie go aż tak do tego.

I pozostaje najtrudniejsza misja w tym wszystkim - dawanie dobrego przykładu.
Ja? Owszem, lubię słodycze. I teraz, przez pryzmat czasu widzę, że mam dużo złych nawyków. Zajadam stresy. Przyznaję. Zajadam smutek. Fakt. Zajadam nudę. Ale spokojnie, wiem, że jestem w stanie wypracować w sobie dobre nawyki... Ale nieważne, nie o mojej diecie i silnej woli miało być... W każdym razie wiem, że jestem w stanie dawać dobry przykład.
Ale co z M.?
Nie wiem czy M. jest tego świadomy, ale ma bardzo złe nawyki żywieniowe (które w pewnym momencie po części przeszły na mnie). A jak przeszły na mnie, to mogą przejść także na naszego Synka. M. w ciągu dnia je bardzo mało, wieczorem zjada obiad i szuka... I jeżeli nie zakupił np. wafelków, to szuka czegoś słodkiego tak długo aż tego czegoś, czegokolwiek nie znajdzie. I je. Je dużo. Na noc.
[Tak Kochanie, wybacz, ale tak jest.... Kanapki w ciągu dnia to za mało! Wiesz o tym... Obiadokolacja - no jeszcze ok, ale te słodycze? Martwię się o Twoje zdrowie i to jaki przykład dajesz Jarusiowi - dlatego o tym piszę..]
A gdy On je, to mi wtedy aż ślinka cieknie... To ogromna, straszliwa próba silnej woli. Także ten nawyk powinien zniknąć albo chociaż ulec zmianie. Ale wiadomo - jak mężczyzna sam czegoś nie postanowi, to żadna siła go nie zmusi... Mam jednak nadzieję, że kiedyś zrozumie, że to złe i że postanowi to zmienić, albo że Syn nie weźmie w tej kwestii przykładu z Taty...

Takie jest moje zdanie na temat podawania dzieciom słodyczy. I takie są plany... Jak będzie? Zobaczymy ;-)