Powrót do piekła...

Wracamy do szpitala...
Żółtaczka nie przechodzi.
Bilirubina wrosła.

Byliśmy w przychodni u mądrej Pani dr.
Mały jest żółty. Nie da się ukryć.
Chcielibyśmy żeby było inaczej.
Ale jest żółty. No kurde jest...
Dostaliśmy skierowanie do szpitala.
Do innego niż ten w którym rodziłam.
Mam nadzieję że do lepszego.

Nie wiem jaki jest plan.
Prawdopodobnie kroplówka.
Nie ma sensu dopajać glukozą w domu,
szkoda na to czasu. Kroplówka lepsza.
Znów będą Małego kłuć. Aż mnie serce boli.
Kolejne igły, kolejni lekarze, kolejne badania.

Smutno mi. Cholernie mi smutno.
Właśnie się pakuje.
Paskuda z tej żółtaczki.
Paskuda jak nie wiem co.

Oby tylko nie zlecono naświetlania...
Już niech będzie ta kroplówka jeśli ma pomóc.
Cokolwiek.

To się tatuś Nami nie nacieszył...
A my się nie nacieszyliśmy domem.
Jeszcze nie wyleczyliśmy traumy po szpitalu,
a tu znowu szpital.

Ale nie obwiniam siebie za to że wyszłam na żądanie.
Tamten szpital to było piekło na ziemi.
Może w tym szpitalu będzie lepiej?
No i nie nikt nie mógł przewidzieć takiego obrotu spraw.
Miałam przeczucie, ale... ale posłuchałam teściowej.
Następnym razem muszę pamiętać że to JA jestem MAMĄ.
A moja intuicja zazwyczaj mnie nie zawodzi...

Oczywiście jadę z Małym i zostaje z nim.
Nieważne czy doba płatna czy niepłatna.

Płakałam, ale już się pogodziłam.
Wiem, że musimy jechać.
Chcę jak najszybciej zamknąć ten rozdział macierzyństwa.
Będę mogła to zrobić dopiero wtedy gdy żółtaczka przejdzie.
Na dobre.