"Dobry wieczór, zbieramy na..."

Wieczór. Ciemno, zimno. Ja sama w wielkim domu.
No dobra - nie sama. Jest ze mną Maluch w brzuchu, kot śpiący w składziku na kartonie, oraz ślepawy i głuchawy 13 letni pies staruszek. Mhm, od razu poczułam się bezpieczniej...
Dzwonek do drzwi.
"Otwierać czy nie otwierać?" - zastanawiam się.

Świeci się lampka... Kurde! Nie otwieram i już, udam że nikogo nie ma w domu, a lampka świeci się bo... się świeci! O!
"A jak coś ważnego?" - myślę. Dzwonek nadal dzwoni.
No dobra, dooobra, otworzę... No to szybko... Ubieram kapciochy, puchową kurtałę i lecę.
Dzwonek milknie. No do jasnej ciasnej, toć już idę, idęęęę...
Gości się nie spodziewam, nie mam też w zwyczaju siedzieć w domu w kurtce w pełnej gotowości bo 'a nóż widelec ktoś przyjdzie', także potrzebuję czasu na wsunięcie na się odzienia wierzchniego.
Ale dobra, wychodzę przed dom. Może jeszcze tego kogoś złapię.
Pies - dziadek szczeka. I szczeka, i szczeka, i szczeka. Ale się terytorialny zrobił...
Dobrze, niech broni. Albo chociaż stwarza pozory...
Do bramki wraca się jakaś kobieta i coś do mnie mówi - "Dobry wieczór. Zbieramy na....",
nie słyszę co dalej, pies ujadając bardzo skutecznie zagłusza.
Uciszam i uspokajam psiura i tłumaczę - "Przepraszam nie słyszałam...", więc kobieta powtarza:

- "Zbieramy na..." - na coś tam, coś tam, nie wiem, Pani miała duży problem z dykcją.
No i nie wiem na co zbiera, no nie wiem. Zbieramy? -my? Nie przesłyszało mi się, ale widzę tylko kobietę. Jakaś fundacja? Zbiera na dzieci z domu dziecka? Czy na co zbiera? No ale późny wieczór, Pani żadnej plakietki nie ma, puszki też nie, no i jakaś taka dziwna ta kobieta... Ubrana na ciemno, ciemne, związane w kitkę włosy, sprawna i w sumie nie że jakaś tam zaniedbana...Wyczuwam że oczekuje pieniędzy, wyczuwam że coś jakoś nie tak. A moja intuicja zazwyczaj się nie myli. Ba, ona chyba jeszcze nigdy mnie nie zawiodła, nigdy się nie pomyliła...
Nie dam! Nie dam, bo po pierwsze nie mam, a po drugie nawet jakbym miała to też bym nie dała.
Nie dałabym bo zbyt wiele razy dawałam... Dawałam pieniądze na jedzenie, a tak na prawdę stawałam się sponsorem menelskiego melanżu. Dawałam jedzenie i z okna pociągu widziałam jak kobieta z dzieckiem wyrzuca mój prowiant do kosza... Dawałam, a później sobie myślałam "No tak... A mi kto da jak ja nie będę miała?". Dawałam złotówkę pod netto, a później myślałam o tym, że to przecież młody, sprawny człowiek był... mógł iść przecież do pracy i sam zarobić, mi pieniądze nie spadają z nieba!... Dawałam, a później słyszałam, że taki żebrak potrafi dziennie wyłudzić wielkie pieniądze, dlatego nie garnie się do pracy, żeruje na innych. Dawałam, a później dowiadywałam się że np. cyganie porywają dzieci lub używają własnych aby wyłudzić kasę, a żeby dzieciaki były grzeczne i słodko spały podają im narkotyki.
Przestałam dawać. Definitywnie. 
Dlatego odpowiedziałam do kobiety - "Proszę Pani, jestem w ciąży, a tylko mąż zarabia, także sama nie mam za bardzo z czego Pani dać". No i w sumie - nie kłamałam. Sama nie zarabiam, a pieniędzy na które mój mąż bardzo ciężko pracuje harując często do późna w nocy nie oddam.  Nie oddam, bo żeby te zasrane pieniądze były codziennie muszę tęsknić za mężem, gdy wychodzi wcześnie rano i wraca późnym wieczorem. Codziennie muszę walczyć z moją paranoją że coś mu się stanie... Codziennie czekam na niego i nigdy nie wiem o której skończy, bo ma 'nienormowany czas pracy'...
Kobieta nic nie odpowiedziała, albo tylko coś burknęła swoim niezrozumiałym głosem i odeszła.
Wróciłam do domu i do mojej tęsknoty za mężem...