Jak to jest z młodymi ojcami??? (RATUNKU, POMÓŻCIE!!!)

 Po ostatnim poście, a właściwie po komentarzach do ostatniego postu jeszcze bardziej doceniłam moc blogosfery, doceniłam Was moje Kobitki!!!
Dziękuję Kochane za wspaniałe wpisy, za słowa otuchy, za wyjaśnienie jak to było w Waszym przypadku, za podzielenie się swoimi doświadczeniami i odczuciami. Jesteście Wielkie!!! Dziękuję !!!

Niestety dziś powstał nowy problem... Właściwie to nie powstał dziś - już wcześniej kłębił się gdzieś między uszami, ale dopiero dzisiaj do mnie dotarł w całej swej przebrzydłej okazałości.

Otóż... Jak to jest z młodymi ojcami??? 

No ale zacznę od początku, bo inaczej zamotam się w zeznaniach i nic nie zrozumiecie...
Żeby zrozumieć o co mi chodzi musicie mieć troszkę szerszy obraz sytuacji.
To zaczynam:

M. od dawna przejawiał nadprzyrodzone zdolności w komunikowaniu się z dziećmi. Widziałam jak na nie patrzył, jaki ma do nich stosunek, jak wspaniałe miał do nich podejście. Od razu łapał kontakt praktycznie z każdym Maluchem - bawił się, wygłupiał, przyciągał dzieci i wcale mu to nie przeszkadzało. W oczach pociech naszych znajomych M. jest wujkiem z którym zawsze można się świetnie pobawić, powygłupiać, pogadać. Ciepło bije od niego aż na kilometr.

Od kiedy jesteśmy w ciąży jest wspaniale! Co prawda M. nadal pracuje tak dużo jak pracował, nadal nie ogarnia wszystkich prac domowych... ale to wszystko nieważne!!! Ważne jest dla mnie to, że dba o mnie, że jest czuły, wyrozumiały, kocha Nas, jeździ ze mną na wszystkie badania USG, głaszcze brzuszek, troszczy się o Nas, nie może się doczekać przyjścia na świat Naszego synka...

Jest niestety kilka aspektów które bardzo mnie martwią.
Martwi mnie to, że M. chyba nie do końca zdaje sobie sprawę z tego, z czym tak na prawdę wiąże się posiadanie noworodka. Czasem wydaje mi się, że M. myśli, że to coś łatwego i przyjemnego, zero problemów, zero zmartwień - słodkie, śpiące, jedzące i sra... bawiące się niemowlę ;) Tak jakby nie docierało do niego to, że na pewno nie zawsze będzie kolorowo, że zdarzają się takie rzeczy jak: kolki, nieprzespane noce, ząbkowanie, choroby... On chyba nie zdaje sobie do końca sprawy z tego co się wydarzy, że całe Nasze życie ulegnie zmianie...
Martwi mnie też to, że M. nie czyta książek o ciąży i dzieciach, tysięcy poradników i ulotek które walają się po całym domu, ani nawet nie szuka informacji w Internecie. Podczas gdy ja pochłaniam wszystkie informacje na temat dzieci, ja właściwie tylko tym żyję - albo czytam książki, albo poradniki (czasem po raz setny przeglądając to samo), albo blogi mam. Wszystko inne nie bardzo mnie interesuje...
M. widocznie nie odczuwa takiej potrzeby - ważniejsze jest uczenie się Internetu i Allegro na pamięć (jak ja to mówię), czytanie informacji i nowinek o świecie, albo w chwilach wyjątkowej nudy przeglądanie wiocha.pl (dno totalne, aż wstyd). I nie wiem co on sobie w tym swoim  móżdżku myśli... Czy jest pewny że wszystko - całe tacierzyństwo przyjdzie samo instynktownie, czy liczy na to że mamusia (moja teściowa) wszystko powie i pokaże. I może część z Was nie widziałaby w tym nic złego, ale ja widzę...
Najlepiej zobrazuje to dzisiejsza sytuacja:

Co roku w grudniu mamy imprezę. Spotkanie ze znajomymi, coś w rodzaju wigilii. Jest to wypad do klubu (zarezerwowanego tylko dla nas), jedzenie, picie, miliony rozmów, tańce hulańce i różne inne atrakcje. Dodam tylko że to nie jest zwykła impreza, oraz że to nie są zwykli znajomi. To ważne wydarzenie w roku na którym ani razu (od prawie 10 lat) mnie nie zabrakło. A znajomi... to spora paczka ludzi których wiele lat temu połączyło wspólne, wspaniałe hobby, to ludzie którzy przeżyli wspólnie bardzo wiele chwil (zarówno tych wspaniałych, jak i tych ciężkich), to po prostu druga rodzina. W tej grupie osób się wychowałam, w tej grupie osób się odnalazłam, w tej grupie osób mogłam rozwijać swoje zainteresowania i to właśnie w tej grupie osób jakieś 10 lat temu poznałam miłość mojego życia czyli właśnie M.... W tym roku impreza jest planowana na początek grudnia. Prawdopodobnie będę wtedy tydzień po porodzie (choć może dwa tygodnie, lub też zaledwie parę dni, a może właśnie będę na porodówce.. - nie wiadomo kiedy Czkawkowiec zechce wyjść).
Rozmawiając z M. przez telefon poinformowałam go o planowanej dacie imprezy i powiedziałam ze smutkiem że w tym roku Nas nie będzie. Liczyłam na zrozumienie, na słowa "Kochanie, ale za rok już spokojnie pójdziemy" albo cokolwiek. Ale się przeliczyłam... No i BACH - się zaczęło... M. stwierdził że on się przecież wybiera, a co? Szybko uświadomiłam go, że "no chyba raczej nie", że Mały będzie miał wtedy zaledwie tydzień lub kilka dni i że będę potrzebowała pomocy w opiece. Wtedy nastąpiło oburzenie, że przecież jak to tak, że on przecież będzie mógł wyjść... Wyjaśniłam cierpliwie, że NIE WIEM jak to będzie, że różnie to może być, że na prawdę mogę go potrzebować. Cierpliwie opowiedziałam o tym, że będę tuż po porodzie, a może nawet właśnie wtedy będę rodziła (bo równie dobrze mogę przenosić ciążę o tydzień). A nawet jeśli poród będę miała już za sobą, to ktoś będzie musiał ze mną zostać w domu, bo podobno mogą się ze mną dziać różne rzeczy - krwotok, omdlenie...  A jasna sprawa, że w takiej sytuacji chcę żeby był przy mnie mąż, a nie teściowa czy mama... No i że będę się wtedy opiekowała Małym, wszystko będzie nowe, także zwyczajnie w świecie będę potrzebowała jego wsparcia. Dodałam też że nie chcę, żeby zachowywał się tak buntowniczo wobec mnie...
Rozmowa się zakończyła, a ja w końcu nie wiem co tam sobie M. dalej pomyślał i czy na pewno zrozumiał o co mi chodzi.
Mnie natomiast dopadło wku***nie. Nie, nie zdenerwowanie - WK*****NIE. "No tak - on sobie pójdzie balować, a ja zostanę sama z Maleństwem?" - pomyślałam. Ale nie, nie chodzi o to że w ogóle nie będzie mógł wychodzić, że zamknę go w domu i zabronię wszelkich wyjść. To zupełnie nie o to chodzi! Po prostu termin jest... łagodnie rzecz ujmując: niesprzyjający. Przecież to będzie tydzień który miał poświęcić tylko mi i Małemu. Przecież to moment, w którym będę go bardzo mocno potrzebowała. Przecież to będą dni w których miał poznawać naszego Synka (bo później znów wpadnie w wir pracy i będzie gościem w domu)... Przecież... Czy ja na prawdę muszę tłumaczyć? Na prawdę? Zdenerwowało mnie też to, że M. zachował się jak zbuntowany piętnastolatek - "wyjdę i już", albo "nie będziesz mi mówić co mam robić!". A ja przecież nie jestem jego wrogiem, nie chcę dla niego źle, nie mam nic przeciwko wyjściom od czasu do czasu.
Później to mnie napadły buntownicze myśli. Napisałam nawet do naszych znajomych, żeby przenieśli imprezę na listopad to może jeszcze dam radę się przyczłapać - żartowałam oczywiście...Przyjaciel uznał, że spoko - przeniosą mnie razem z łóżkiem i położą na barze skąd będę miała wspaniały widok na wszystko i wszystkich.
I wtedy buntownicze myśli popłynęły jeszcze dalej... Uznałam, że skoro M. sobie wychodził i imprezował gdy ja byłam w ciąży, to może teraz to ja sobie wyjdę? Zostawię odciągnięte mleko, uszykuję się i wyjdę. Niech tatulek zaopiekuje się synkiem, a ja zawijam kiecę i lecę...
Ale te myśli baaardzo szybko się rozwiały. Ja po prostu czuję, że nie będę w stanie zostawić Małego Czkawkowca.  Nie będę mogła się bawić w najlepsze (o ile to by było w ogóle możliwe tak krótko po porodzie?!?) podczas gdy mój kilkudniowy noworodek - przyssawek zostanie w domu...
W tym momencie przyszedł smutek... Wielki, niewyobrażalny smutek i łzy. Ja nie będę w stanie zostawić Malucha nawet jakbym mogła. A M. chce sobie tak po prostu wyjść i zostawić Nas na całą noc bez wyrzutów sumienia, bez poczucia odpowiedzialności, bez skrupułów... No i SRU - nerwy mi puściły, emocje się rozszalały, a hormony pewnie też zrobiły swoje. RYCZĘ... Mały Wojownik chyba wyczuł że jego mama płacze i zaczął się intensywnie poruszać. RYCZĘ jeszcze bardziej...


Cholernie się boję że M. nie zrozumie o co mi chodzi, że uzna mnie za zołzę która chce go zamknąć w złotej klatce.
Cholernie się boję tej niewiedzy M., braku informacji w kwestiach noworodkowo - porodowo - połogowych. Owszem - ja mogę mu opowiadać jak to wszystko będzie wyglądać, co mogę czuć, co może się dziać itd. Ale co innego jest samemu zdobyć informacje, a co innego dostawać gotowce. Przecież jeżeli ja mu załóżmy powiem, że źle się czuję, to On może mi nie uwierzyć, może pomyśleć że wymyślam, np. po to żeby go zatrzymać w domu. Gdyby przeczytał informacje np. o połogu, to o wiele lepiej by to wszystko zrozumiał...
Cholernie się boję, że przez to wszystko będziemy się często kłócić i że nie będzie już tak wspaniale jak podczas ciąży.


I tutaj Kobitki zwracam się do Was z prośbą... Napiszcie proszę jak to jest z młodymi ojcami... Jak było z Waszymi partnerami...  Czy gdy Maluch przyszedł na świat, to Wasi mężczyźni przeszli pozytywną metamorfozę? Czy mam się w ogóle czym martwić, czy może M. bardzo szybko sam zrozumie o co mi chodzi i co jest najważniejsze? Albo podpowiedzcie - co mogę w tej sytuacji zrobić?

Ratunku :(